We hebben een interview gehad met Marloes*, Marloes was zorgverlener in de forensische instelling. Sinds dit jaar staat Marloes voor de klas om GGZ te geven en haar ervaringen te delen met haar studenten.

 

Wat maakte het zo aantrekkelijk om in de GGZ te werken?

'Ik wilde wat voor een ander betekenen, ik ben heel erg bezig met wat iemand denkt. Dat stukje maakt het erg boeiend'.

Wat was uw rol in het begeleiden van de zorgvragers?

'Heel verschillende dingen, zoals: coachen, aanmoedigen, luisteren, structureren, er voor iemand zijn, samen dingen doen'.

 

Welke eigenschappen/competenties vereist deze zorgcategorie?

'Luisteren, reflecteren (vooral ook op eigen gedrag), grenzen durven stellen, goede gesprekstechnieken ontwikkelen'.

 

Heeft u weleens de regels/protocollen moeten overtreden voor een zorgvrager?

'Crisissituatie: De dienstdoende arts moet bepalen of je iemand separeert of niet? Veiligheid boven alles, dus de zorgvrager toch maar gesepareerd'.

Waarom heeft u besloten om in het onderwijs verder te gaan?

'Ik zou weleens wat anders willen. Ik wilde vroeger al graag PABO studeren, maar heb uiteindelijk toch voor psychiatrie gekozen. Leuk om dingen over de psychiatrie te delen'. 

 

Hoe zorg je er voor dat je een professionele relatie houdt tussen zorgvrager en zorgverlener?

'Vooral door helder te communiceren, dat ze weten wat ze aan je hebben. De relatie moet betrouwbaar zijn, afspraak is afspraak. Ook is het belangrijk om helder te maken: ik ben de professional en jij de patiënt'.

 

Wat is de dichtsbijzijnde band met een zorgvrager die u heeft gehad tijdens u loopbaan in de GGZ?

'Als je lang met iemand op trekt, ga je iemand ook anders aanspreken, bijvoorbeeld: “Hey kerel!”. Maar verder nooit iemand hierin voorgetrokken'.

Welke situatie in de GGZ maakte veel indruk op u en is u bij gebleven?

'De eerste suïcide die iemand pleegde, maakte veel indruk. Ook het moment dat iemand door het lint ging en zelfs het glas van de separeercel stuk sloeg, deze zorgvrager was heel agressief. Ik zat toen nog niet heel lang in het vak en het maakte daarom heel veel indruk op mij'.

Hoe worden de ouders/naasten bij de behandeling betrokken?

'Door middel van familie-werkgroepen. Voor de patiënt vind ik het belangrijk dat familie er voor hem/haar er is en zoveel mogelijk wordt betrokken bij de behandeling'.

Hoe ging het begeleiden van deze zorgvragers, welke methode van begeleiden gebruikte u het meeste in de GGZ?

'Iedere patiënt heeft een heel ander verpleegplan. Dus er is niet perse een methode, elke begeleiding is persoonlijk gericht'.

 

Wat maakt het werk in de GGZ bijzonder?

'Het in contact zijn met mensen. Het zijn ook gewoon mensen, ook al hebben ze een ernstig delict gepleegd. Ik probeer ze toch goed mogelijk te helpen met hun problemen'.

 

Hoe ga je met ethische vraagstukken om (wat wel of niet goed is voor de cliënt)?

'Vooral veel gesprekken aangaan met collega’s; waar liggen bijvoorbeeld de grenzen? Dit moet dat ook gerespecteerd worden'.

 

Wat zijn de indrukken die u nu zijn bijgebleven in de GGZ?

'Ik heb veel eenzaamheid gezien, veel onbegrip, maar ook dat de zorg verzakelijkt en veel protocollen. Dat gaat te koste van de patiënt. Er is ook een hoge werkdruk. Maar tegelijkertijd een prachtig vak waar je mensen bij kunt helpen'.

 

Hoe gaat u om met de sommige (hartverscheurende) verhalen van cliënten?

'Ik ben wel iemand die geraakt kan worden door verschillende verhalen, maar het helpt door veel te delen met collega’s'.

 

Wat is het moeilijkst aan het werken in de GGZ?

'Dat als de behandeling is afgelopen, maar de cliënt is nog niet uitbehandeld. Ook vond ik de eenzaamheid van de cliënten erg lastig! Daarnaast vond ik agressie nooit leuk. Ik heb altijd gezegd: 'Ik wil hier niet aan wennen!"

 

Hoe gaat u met automutilatie (zelf-beschadiging) om?

'Ik vind dat je aan zelf-beschadiging niet te veel aandacht moet besteden. Het gedrag wat ze laten zien is natuurlijk niet goed. Je zou er wel over moeten praten waarom de zorgvrager dit gedrag vertoont'.

 

Wat als het in een situatie te persoonlijk wordt? Wat doet u dan?

Als het te persoonlijk wordt stop ik liever het gesprek, helemaal als het gesprek niet prettig is.  Er is dan niet gelijk tijd voor 'sorry' vanuit de zorgvrager, ik heb eerst tijd nodig om het zelf te verwerken'. 

 

 

 

* vanwege privacy hebben we de namen veranderd.